The Serbinator
Begin dit jaar vond bij de Australian Open tennis de meest spetterende mannenfinale plaats die ooit in Melbourne het daglicht heeft gezien. Een strijd op leven en bijna dood tussen de macho’s Novak Djokovic, bij intimi bekend als ‘Djoker’ of ‘Nole’, en Rafael Nadal, bij andere intimi bekend als ‘Rafa’.
Tot zover niets bijzonders. Tenminste wat beide mannen en hun weer fabelachtige spel betreft. Het in groten getale opgekomen publiek zat te puffen en te suffen wegens de heersende dertig graden. Het dak van het immense Rod Laver Stadium was open en toonde een egale blauwe lucht plus een zinderende zon. Maar opeens leek de zo vertrouwde wereld te kantelen en daalde er een nieuwe variant van het legendarische ‘Animal Farm’ in volmaakte formatie af naar het hard court strijdperk.
De luchtmacht bestond uit twaalf meeuwen, tot de tanden bewapend met verse poep, en de landmacht werd aangevoerd door een twintigtal torretjes die ijverig begonnen te krabbelen en knisperen op de speelhelft van de Spanjaard. Gesecondeerd door een speciale eenheid motten die diffuus rondfladderden en tenslotte deels over het bezwete lijf van Nadal kropen.
Op het moment van binnentreding van het beestenspul stond ‘Rafa’ op een riante voorsprong in de eerste set. Hij stond net klaar om bij het begin van de volgende game zijn machtige service uit te pakken toen hij twee torretjes vóór zich op de baan ontwaarde, enig gekriebel in zijn liezen constateerde (experts tippen hier op gedresseerde motten) en met militaire precisie in zijn linkeroog werd gescheten door de laag overvliegende gezagdrager van de meeuwen die het goede voorbeeld wilde geven voor zijn manschappen.
Nadal reageerde geschokt. Hij vroeg met wapperende armen om zijn handdoek, verwijderde briesend de storende poep uit zijn linkeroog, vervolgens de motten uit zijn onderbroek en trapte tenslotte, weer voorzien van volledig zicht, de twee dienstdoende torretjes dood. Het kwam daarna niet meer goed met de Spanjaard die maar van één diersoort houdt en dat is zelf gevangen vis. Hij takelde zienderogen af en moest zich tenslotte na bijna zes uur strijd gewonnen geven. Het beestenspul had zich intussen tactisch teruggetrokken, met medeneming van de twee gedode torren, en de zegevierende Serviër verliet gesloopt maar juichend de arena.
Een uur later ontspon er zich bij de gebruikelijke persconferentie van beide toppers een interessante discussie over deze dierenplaag en diens invloed op de wedstrijd. Een Spaanse journalist kon het niet laten in mediterraan heftige bewoordingen de Servische maffia verantwoordelijk te achten.
Hij sprak het stellige vermoeden uit dat winnaar Djokovic financieel sterk genoeg was om in een geheim laboratorium in de buurt van zijn geboorteplaats proeven met dieren te financieren. En beesten van allerlei pluimage te laten dresseren om gegroepeerd en uiterst gedisciplineerd aanvallen uit te voeren op mogelijk gevaarlijke tegenspelers.
Van zijn Spaanse collega’s kreeg de inventieve journalist een staande ovatie maar de Servische en internationale pers lachten hem uit en joelden zo lang dat hij beschaamd de perskamer verliet. Hij zag nog juist hoe Djokovic zijn mobieltje pakte en iets fluisterde tegen een mogelijke gesprekspartner.
Van het stadion naar zijn auto op de parkeerplaats was het slechts vijfhonderd meter. Na luttele minuten veranderde de ijzige stilte in een druk fladderen en krijsen. De journalist meende een commando te horen en kort daarna troffen liters meeuwenpoep zijn verhitte hoofd. Terwijl de smurrie over zijn gezicht naar beneden droop, voelde hij een sterke jeuk in zijn liezen en hoorde het geritsel van talloze torretjes die vlak voor hem stonden opgesteld. Met zijn met poep besmeurde handen greep hij in zijn kruis om het intensieve kriebelen te verdrijven, omzeilde met een sublieme schijnbeweging de torretjes en rende vervolgens in paniek naar zijn auto. Heel in de verte dacht hij een smadelijk lachje te horen. Hij vermoedde van Novak Djokovic. Die had een stem uit duizenden. Duizenden Serviërs, van huis uit winnaars!
