Op 14 oktober was ik te gast bij een lezing van good old Jan Siebelink in het fameuze Terpkerkje in Urmond. Ongeveer honderd bezoekers deelden mijn enthousiasme.

Wat mij vooral aanspreekt in de auteur Jan Siebelink is het feit dat hij ongeveer dertig romans nodig heeft gehad om zijn miserabele jeugd te verwerken. En hij is, op de respectabele leeftijd van vierenzeventig, nog altijd niet klaar met schrijven. Een treurige jeugd is zoals bekend een goudklomp waaruit bestsellers worden gesmeed en ik betreur dan ook mijn eigen heel gelukkige jeugd die hooguit goed is voor het voorwoord in een simpele novelle.

Maar ter zake. Mijn positie rechtsachter in de prachtige zaal van het kerkje dat gebouwd is in 1793 op een met doden bezaaid kerkhof dat plotseling een dak boven zijn hoofd kreeg, gaf mij de gelegenheid de overige bezoekers onder de loep te nemen. Het merendeel was klinisch dood, passend bij de leeftijd van de schrijver en wellicht ook symbolisch voor de toenemende ontlezing bij jongere exemplaren. Er was echter een uitzondering: een blonde deerne met een goed geproportioneerd lijf die twee stoelen verderop had plaatsgenomen. Typisch zo’n geval van: dat is geen reguliere bezoekster maar er bestaat zo goed als zeker een link met de hoofdrolspeler. Eenieder kent het fenomeen ‘groopy’ en je hebt ze ook in kleine hoeveelheden.

Hoe waar was mijn vermoeden. Het blonde beest stoof naar de heer Siebelink toe en kuste hem of haar laatste uurtje of dat van de heer voor haar geslagen had. Jan had er zichtbaar geen moeite mee en begon meteen met zijn voordracht en interview/signeersessie om later meer van het lekkers te snoepen. Om twee uur was namelijk het einde van zijn bezoek voorzien en dat betekende dat pas de helft van een tot dan toe zonnige dag voorbij was.

Om eerlijk te zijn (ik ben en blijf tenslotte een viriele man) was ik ook geïmponeerd door dit kittige kind met haar paarse maillot (vroeger zou ik lange sokken gezegd hebben) en haar wollen korte rokje waaronder twee van haar zeven schoonheden verborgen waren. Ze is zo’n jonge vrouw waar je ’s avonds over mijmert terwijl je uitgestrekt op een tijgervel voor de open haard ligt met een goed glas wijn in de ene hand en de gedachte aan haar blote achterste in de andere.

Even na tweeën was de sessie inderdaad ten einde en het volk haastte zich huiswaarts. Ik bleef om begrijpelijke redenen even hangen voor de kerk en zag Jan met het meisje naar buiten komen.

Jan wendde zich verrassend tot mij.

‘Weet jij een restaurant in Urmond?’  vroeg hij.

Nee, dat wist ik niet. Urmond is niet zo groot, wel heel mooi. Bijna alles gaat bergop of bergaf, het is maar net waar je met het dorp begint. Jan haastte zich naar binnen om een echte Urmondenaar te vragen. Ik bleef blij verrast achter met uitzicht op het blonde schoons. Ik aarzelde niet en pakte meteen mijn hengel uit.

‘Ben jij de muze van Jan?’ vroeg ik brutaal aan het mooie wicht dat me vol dedain aankeek.

‘Dat laat ik graag aan uw fantasie over,’ antwoordde ze heel ad rem. Nou, als ik iets heb, is het fantasie.

Daarmee waren de oorlogshandelingen beëindigd en ontspon zich een prettig gesprek dat door het lange wegblijven van Jan aangenaam ondersteund werd. Na geschatte twintig minuten (dank u, Heer) kwam Jan weer naar buiten en ontwaarde onze vluchtige intimiteit. Zijn blik ging over onze gezichten, van het ene naar het andere en weer terug.

‘Ik weet een restaurant. Ga je met mij mee of blijf je liever bij die meneer?’

Esther aarzelde even maar maakte de juiste keuze. Ze ging met Jan mee, zoals afgesproken. Een hapje eten, bijpraten. Ik hoop het ooit ook te doen met Esther, wat een lief topwijfje, wat een warme persoonlijkheid. Absoluut geen ‘groopy’. Ze heeft me beloofd zich te melden (alstublieft, Heer).